Promover o coidado do medio ambiente

Autor: Antonio Ruiz Heredia
Guía editada pola CEAPA (Confederación Española de Padres y Madres de Alumnos).
Republicada coa súa autorización.

Para a familia o concepto "medio ambiente" pode ser algo vago, algo difícil de definir. Neste traballo o autor axúdanos a entendelo e amósanos a capacidade que temos de influír no medio ambiente para melloralo.

Preme na imaxe:



Educación ambiental na familia

Autor: Antonio Ruiz Heredia
Guía editada pola CEAPA (Confederación Española de Padres y Madres de Alumnos).
Republicada coa súa autorización.

Unha interesante guía para que todos xuntos, na familia, traballemos para poñer o noso gran de area no coidado do medio ambiente. Moi visual e sinxela, para compartir cos nosos fillos e fillas.

Preme na imaxe:



Suspendida a charla "Comunicación pais-fillos"

Por motivos alleos ao centro, a charla prevista pola Escola de Pais "Comunicación pais-fillos" para o mércores 20 de xaneiro, e que iba ser impartida polo pedagogo David Martínez, foi cancelada polo Concello de Vigo.
Como a Concellería indica:

Por motivos relacionados coa modificación no procedemento de adxudicación das entidades impartidoras dos programas de prevención de drogodependencias escolares, a familias e alumnado, xestionados desde este Equipo de Prevención de Drogodependencias e outras Adiccións do Concello de Vigo, vémonos na obriga de suspender, provisionalmente, a charla sobre "comunicación" para as familias do alumnado que, dentro do Programa preventivo "Máis que un teito", estaba programada para impartirse este mércores, día 20 de xaneiro, ás 17:00 horas nese centro de ensino.


Polo que atañe a nosa Escola de Pais, lamentamos as molestias ocasionadas e agardamos poder ofrecer esta charla nunha nova data.

Charla sobre comunicación pais-fillos

Coa colaboración do Equipo de Prevención de Drogodependencias do Concello de Vigo, e da asociación Érguete, o vindeiro mércores 20 de xaneiro de 2016 de 17.00 a 18.30 horas, terá lugar unha nova xuntanza da nosa Escola de Pais.
Neste caso, nunha charla que seguro que será amena e interesante, David Martínez López, pedagogo, falará de:


“Comunicación Pais-fillos”  



Están convidados todos os pais e nais con fillos/as cursando a ESO ou Educación Primaria.

Non faltedes.


"Non fagas por un neno o que o neno pode facer por si mesmo"
"Calquera axuda innecesaria é un obstáculo ao desenvolvemento

                                                                                  María Montessori




Novo irmán en casa: 5 consellos para axudar ao teu fillo a enfrentar esta situación

Autoría: Ángel Fuentes
Republicado con autorización de http://www.escuelaenlanube.com/

Un nuevo hermano en casa puede ser una situación complicada, pues representa un gran número de cambios para toda la familia y preparar a los niños para esta situación, resulta ser muy importante para que las cosas no se compliquen más de lo debido.

Cuando llega un nuevo bebe a casa, el hermano mayor pueden sentirse confundidos y agobiados, incluso pueden comenzar a acumular resentimiento a su hermanito por haberles robado la atención que los padres ponían solo en él.
Por fortuna hay muchas formas en las que usted puede apaciguar esta situación y ayudarle a su niño para que se adapte a esta situación de una forma adecuada.

Nuevo hermano en casa: la preparación antes de su llegada

No es posible determinar con exactitud cuándo es el mejor momento o cual es la mejor manera de contarle a su hijo que llegara un nuevo bebe a casa, sin embargo, entre más tiempo tenga el para asimilar esa noticia, entonces todo podrá ser mucho mejor, es por eso que se recomienda que se le dé la noticia cuanto antes.
Para contarle a su hijo sobre este acontecimiento, exprésele sus sentimientos frente a esa situación y todo lo bueno que puede significar para la familia.
Durante el embarazo puede permitir que el niño se involucre con él, realizando actividades que se relacionen, por ejemplo leer un cuento de como nacen los bebes, ver fotografías de cuando él era un bebe, Pedirle que ayude a escoger el nombre para el nuevo bebe, e incluso permitirle que la acompañe a las ecografías para que pueda escuchar su corazón.
Todas estas actividades le ayudaran a involucrarse con la situación y a prepararse de mejor manera antes de que él bebe llegue a casa.

Nuevo hermano en casa ¿Qué hacer?: 5 consejos para ayudarle a tu hijo a enfrentar esta situación

Cuando él bebe llegue a casa:

  1. Permitidle al hermano mayor que ayude a cuidar al nuevo bebe, por ejemplo durante el baño podéis permitirle que le coloque el champú, que ayude a vestirlo o incluso que le dé su biberón, esas actividades lo harán sentir útil e importante.
  1. Si el hermano mayor tiene hasta 3 años, entonces podéis pedirle que ayude a entretener él bebe, que le cante una canción o que baile para él, a los bebes les encanta ver esto y al niño le encanta hacerlo, así que son un buen complemento. Si tiene más de 4 años, podéis involucrarlo en las decisiones, por ejemplo preguntadle si cree que a su hermanito le gustaría colocarse un abrigo azul o rojo, o incluso podéis pedirle que te ayude a leerle un cuento.
Uno de los mayores problemas es que los hermanos mayores comienzan a sentir que ya no les dedicáis tanto tiempo a ellos, así que es importante que paséis tiempo a solas con el haciendo actividades divertidas y que fortalezcan su vínculo, que lo hagan sentir especial y que le recuerden siempre que lo amas tanto como al nuevo bebe.

Regras esenciais para non malcriar ao teu fillo

Autoría: Ángel Fuentes
Republicado con autorización de http://www.escuelaenlanube.com/

Malcriar a tu hijo : La tarea poner límites a los hijos, no es una tarea sencilla, incluso para muchos padres es algo que realmente se convierte en todo un dilema. ¿Qué límites poner? ¿Dónde esta el límite de la disciplina?

El miedo constante a cruzar esa delgada línea entre ser demasiado permisivos y el control excesivo están siempre presente, porque por un lado no queremos criar a niños malcriados o consentidos y por otro lado tampoco queremos que crezcan tristes, con miedo o tímidos, encontrar el balance para muchos resulta complicado, pero a continuación te daremos algunas pautas para que lo hagáis de la forma adecuada.

Para no malcriar a tu hijo debéis:

Establecer límites simples y claros es esencial para evitar discusiones y malos entendidos, esta es la base de toda la crianza de los niños.
Es importante que ambos padres se pongan de acuerdo en las cosas que queréis inculcar a vuestro hijo, de esta forma cualquiera de los dos estará calificado para solicitar cosas, aprobar o imponer castigos, sin que el pequeño tenga la idea, muy normal, de acudir donde la otra parte para conseguir lo que quiere, que suele ser uno de los problemas graves a la hora criar un hijo.

Las reglas para no malcriar a tu hijo

  1. Limite es límite: Muchos padres dicen una cosa y terminan haciendo otra. Por ejemplo cuando nos pide permiso para salir a jugar, le decimos que puede hacerlo hasta cierta hora, y cuando llega el momento de dejar esa actividad, nos piden que los dejemos cinco minutos más, y por lo general es una petición a la que accedemos; eso está mal, límites son límites y deben ser respetados, porque si no los niños tendrán la percepción de que siempre está la posibilidad de que cambiéis de idea.
  1. Nunca cedas: Aunque tu hijo llore y suplique pidiéndote algo, si ya has dicho que no, entonces mantén tu palabra, de lo contrario le estaréis haciendo entender, que si llora o suplica entonces conseguirá lo que desea, y eso se convertirá en un patrón cada vez que quiera conseguir algo.
  1. Deberes primero: Es importante que dejéis claro que antes de la diversión, siempre deben terminarse los deberes, por ejemplo, antes de que pueda jugar debe haber terminado la tarea. Estudios han demostrado que cuando los padres que exigen esto a su hijos, estos desarrollan de mejor manera su capacidad de enfrentarse a las frustraciones.
  1. Trabajo = Recompensa: Los expertos aseguran que se malcría a los hijos cuando se les da todo lo que quieren sin que tengan que esforzarse por conseguirlo, pues de esta manera no les estamos ensenando el valor que tienen. Así que por ejemplo, deis proponer un sistema de punto, que por cada cosa que haga le va sumando y cuando tenga determinado puntaje puede tener lo que desea.

Al final de cuentas, no malcriar a tu hijo no es tan difícil como se piensa, sin embargo, si requiere de firmeza y de una buena comunicación, tanto entre los padres, como de padres a hijos y viceversa, además de paciencia y e establecer reglas claras y sencillas.

Empatía na adolescencia: 4 motivos polos que se debe promover

Autoría: Ángel Fuentes
Republicado con autorización de http://www.escuelaenlanube.com/

Antes que nada, es necesario que tengamos una noción clara y precisa de lo que es la empatía para, luego, hablar de la empatía en la adolescencia. No pretendemos plasmar aburridas definiciones, pero es corta y, además, necesaria.
Por “empatía” se entiende la capacidad que tiene una persona específica, para ponerse en el lugar del otro y, de paso, compartir sus sentimientos.

Nociones básicas sobre la empatía durante la adolescencia

La empatía se empieza a desarrollar durante la infancia. Por tal motivo, es muy importante establecer una cerrada y fluida comunicación de tipo afectiva entre padres e hijos, desde las edades más tempranas del niño.

Los padres, como es lógico, son los primeros maestros de sus hijos, en lo que respecta a enseñarles a expresar sus sentimientos y a descubrir/comprender los sentimientos de los demás. Veamos, entonces, algunos motivos por los que es necesario ayudarles a desarrollar la empatía en la adolescencia.

  1. Las personas que gozan de una inteligencia social importante, hacen que los demás se sientan bien ante su presencia, por cuanto emiten sensaciones que generan aprecio y respeto entre los demás, mediante la comunicación verbal y, también, la no verbal.
Además, disponen de esa singular capacidad de transmitir emociones positivas, lo que los hace de lo más aptos para servir como mediadores en los conflictos, para llegar a acuerdos satisfactorios para todas las partes y, también, para obtener la colaboración de los demás.
Ahora, esa inteligencia social se puede ir desarrollando a lo largo de la vida pero, si pasamos de la adolescencia sin hacerlo, más tarde será bastante complejo.
La inteligencia social, además, es muy importante cuando estamos compartiendo, informalmente, con los amigos y, por sobre todas las cosas, en la futura vida laboral del adolescente.

  1. La empatía es fundamental para el desarrollo de la personalidad durante la adolescencia: una persona, más concretamente, un adolescente que se sienta aislado porque considera (así sea erróneamente) que no les agrada a los demás, tendrá un pobre desarrollo de su personalidad.
El ser humano es un ser, eminentemente, social e interactivo. El aislamiento, por tanto, trae consecuencias no muy prometedoras para desarrollar todas esas características que hacen parte de lo que se denomina “personalidad”.

Otros motivos para promover la empatía en la adolescencia

  1. La capacidad de responder: la capacidad para dar respuesta a los demás, teniendo presentes el factor cognitivo y, también, el afectivo, es demasiado importante porque, de lo contrario, no seremos más (ni seremos menos) que entes aislados del entorno social, del que tanto necesitamos para desarrollarnos como seres humanos íntegros e integrales.
  2. Conductas sociales positivas: varios estudios han demostrado que niños y niñas, adolescentes varones y chicas adolescentes, con un alto nivel de empatía, presentan muchas y variadas conductas sociales positivas, como es el caso de la consideración por los demás, el autocontrol, la capacidad de liderazgo y la asertividad.

Así las cosas, por todo lo que acabamos de mencionar durante la presente publicación, incitar a los chicos a desarrollar la empatía en la adolescencia, les hará personas muchísimo más útiles e integradas a la sociedad.

A dislexia

Nos últimos anos o término”Dislexia”, está cobrando gran relevancia dentro do ámbito educativo, debido a que a dislexia é unha dificultade na lectoescritura que afecta a un elevado número de nenos, os cales presentan problemas á hora de superar as esixencias educativas.
Por desgraza, a falta de formación dos profesionais, a inexperiencia en realizar diagnósticos tempranos e a incompetencia do sistema educativo para tratar as necesidades concretas dos nenos disléxicos, provocou que, durante anos, moitos dos nenos e pícaras disléxicos háxanse etiquetado como vagos, torpes ou despistados, o que fometou o fracaso escolar nesta poboación.

Este tema ofrece unha ampla reflexión, pois o fracaso escolar dos nenos con dislexia afecta severamente a numerosas familias que ven como os seus fillos tardan tres veces máis que os seus compañeiros en facer os deberes, dedican moitas horas para prepararse os exames, non poden “saír a xogar” porque teñen que ir ao logopeda e, en definitiva, perden a maior parte da súa infancia diante dun libro, sen obter ningún resultado positivo, o que, na maioría de ocasións, leva a estes nenos e nenas a ter problemas de autoestima, presentar cadros de estrés, dores de cabeza, insomnio e apatía e desinterese cara a todo tipo de aprendizaxes.
Nesta páxina sobre dislexia imos tratar esta “Dificultade da lectoescritura” dun xeito práctico, baseada na experiencia de profesionais que traballan día a día con nenos e pícaras disléxicos, que coñecen os problemas que a dislexia provoca nas familias e as necesidades que estas suscitan. Por iso, a parte de ofrecer unha breve información teórica sobre a definición, etiología e diagnóstico da dislexia, nesta páxina atoparás:

  1. INFORMACIÓN BÁSICA SOBRE A DISLEXIA
  2. EXERCICIOS E MÉTODOS PRÁCTICOS DE INTERVENCIÓN EN LECTOESCRITURA
  3. ARTIGOS, PUBLICACIÓNS E DOCUMENTALES RELACIONADOS COA DISLEXIA,
  4. EXPERIENCIAS PERSOAIS DE NENOS DISLÉXICOS E DAS SÚAS FAMILIAS
  5. ATENCIÓN PERSONALIZADA A FAMILIAS E ASESORAMIENTO PROFESIONAL

Todo iso coa finalidade de dotar de ferramentas prácticas a pais, mestres, pedagogos, logopedas e demais profesionais, para que, entre todos, podamos atacar esta dificultade, que se sitúa entre as principais causas do fracaso escolar.

Preme na imaxe e chegarás á páxina web:



14 síntomas que nos alertan da dislexia

Autoría: Ángel Fuentes
Republicado con autorización de http://www.escuelaenlanube.com/

En términos bien escuetos y concisos, digamos que la dislexia es la dificultad en el lenguaje. La dificultad en términos de la lectura, suele venir acompañada con inconvenientes en la escritura o, lo que es lo mismo, disgrafía.
Otro de los síntomas de alerta de la dislexia, se observa cuando la dificultad en la lectura está acompañada de problemas en la ortografía, también llamada “disortografía”.

Algunos de los síntomas de alerta de dislexia

Para profundizar, un tanto, en lo que respecta a la noción de lo que es la dislexia, tenemos que, según la International Dyslexia Association, se trata de una dificultad específica de aprendizaje, de origen neurobiológico.
Según la entidad, se manifiesta en el aprendizaje de la lecto-escritura, presentando algunos problemas en el proceso de lectura, en la escritura y en la ortografía. Ya vamos comprendiendo mejor, los síntomas dealerta de la dislexia.
Siendo, un tanto, más genéricos en cuanto a la noción de la dislexia, digamos que, en términos generales, existen dificultades en todo lo relacionado con la decodificación de los símbolos que, nosotros mismos, hemos creado para efectos de la comunicación, como lo son las letras y los números.
Veamos, ahora sí, algunos de los síntomas específicos de alerta de esta dificultad:

  1. El chico habla como un niño más pequeño de lo que es.
  2. El niño presenta dificultades para llamar las cosas por su nombre.
  3. Con alguna frecuencia, los pequeños pronuncian mal las palabras. Así, por ejemplo, en vez de decir “lápiz”, dicen “pácil”.
  4. Los niños no hablan mucho, porque parece que no conoce tantas palabras como sus amigos y/o sus compañeros de colegio.
  5. Cuando les pedimos un cuaderno, nos entregan un libro.
  6. El pequeño presenta problemas para aprender y nombrar las letras, los números y los colores.
  7. Se presentad dificultades para rimar.
  8. No les ponen la etiqueta correcta a los símbolos y a los objetos.

Otros síntomas de alerta de la dislexia

  1. Continuando con el tema de la rima, tenemos que el niño no es capaz de reconocer la rima entre palabras secuenciales, como “mío”, “tío”, “lío” y, así, sucesivamente.
  2. Los chicos presentan algunas dificultades para seguir las instrucciones. Por ejemplo, cuando se les pide un plato y una cuchara, sólo entrega el plato.
  3. Los pequeños con dislexia presentan, usualmente, inconvenientes aislando y dividiendo las palabras, en sonidos individuales.
  4. Cuando se trata de instrucciones largas, los niños con esta afección no son capaces de entender todos los detalles de dichas instrucciones.
  5. Cuando existen problemas, en cuanto a que sólo escuchan las primeras o, bien, solo las últimas palabras de una oración, estamos ante uno de los síntomas de alerta de la dislexia.
  6. Las dificultades en el aprendizaje y la atención, son otros síntomas. A este respecto, es muy importante prestarles la mayor atención, con el fin de poder diferenciar este fenómeno, con el relacionado con el déficit de atención y la hiperactividad.

Y decimos que es muy importante, de cara a que el médico pueda conocer y delimitar bien, los síntomas aludidos, para emprender el tratamiento adecuado.

As rabietas: 6 técnicas para traballar o enfado nos nenos

Autoría: Ángel Fuentes
Republicado con autorización de http://www.escuelaenlanube.com/

El enfado y las rabietas en los niños son, absolutamente, normales en lo que respecta a su frecuencia y, también, porque suelen aparecer antes de que el pequeño exprese, verbalmente, los motivos de su molestia.
Sin embargo, existe un ingrediente adicional que, normalmente, sorprende a los padres y profesores: su intensidad o, si se quiere, el ímpetu con el que manifiestan su enfado mediante las rabietas y pataletas.

Cómo manejar las rabietas y el enfado de los pequeños
Los niños no saben controlar, aún, sus emociones, al tiempo que no tienen una noción (ni siquiera mediana) de lo que son las inhibiciones. Por ello, suelen demostrar el enojo de una manera bastante intensa.
Ahora, para evitar que el problema se incremente o, en otras palabras, para trabajar el enfado y las rabietas en los niños, tenemos varias técnicas que les ayudarán a tolerar su frustración.
Aclarando, eso sí, que las rabietas no desaparecerán pero, por lo menos, disminuirán en cuanto a la frecuencia y el ímpetu. Cuando el pequeño se percate de que su conducta no tiene efecto en sus padres, las pataletas disminuirán considerablemente. Veamos las técnicas.

  1. Cambiar de escenario: cuando la rabieta está “en todo su esplendor”, es de lo más conveniente y efectivo sacarlo del ambiente y llevarlo a un lugar (así sea aledaño) más abierto, con el fin de que el paseo distraiga su atención y se concentre en otra cosa.
  2. Decirles que esa no es la manera de hablar: si les decimos que, únicamente, los escucharemos cuando se expresen en forma normal, esto es, sin gritos, llantos, ni tiradas al piso, porque no les podemos entender lo que desean, lo más probable es que se calmen y, de paso, irán aprendiendo que los berrinches no surten los efectos deseados.
  3. Dejarlos solos para que se calmen espontáneamente: los berrinches, también, tienen su lado positivo, en cuanto a que se desahogan, lo que es bueno, para que no guarden energía en forma de frustraciones acumuladas.
Pero, si los dejamos solos, entenderán que su conducta no llegará “a buen puerto” y, por lo tanto, se calmarán. Además, será un aprendizaje que surte efectos acumulativos.

Otras técnicas para manejar el enfado y las rabietas en los niños

  1. Mantenernos firmes en la postura: de acuerdo con la posición de la mayoría de los psicólogos infantiles, se trata de una actitud que pocas veces falla.
Ahora, de la misma manera en que suena sencillo, es difícil de aplicar esta forma de proceder. Sin embargo, es preciso hacerlo para que el pequeño comprenda que, definitivamente, no logrará su cometido.
Como, también, se trata de ocuparse del aspecto psicológico de los padres, es muy importante que estos estén convencidos de que es la manera correcta de proceder para que, con el tiempo, el pequeño comprenda que nada logrará con los berrinches.

  1. La técnica de las explicaciones concisas: como están inmersos en sus propios llantos y gritos, no alcanzan a escuchar explicaciones elaboradas. Mejor será, entonces, decirles algo así como “si no te tomas la sopa, mañana no tendrás energías para jugar el partido”.
  2. No responder al enfado con enfado: como los padres son el modelo a seguir de los niños, para manejar en enfado y las rabietas en los niños, no es conveniente enojarnos con ellos, porque interpretarán que la rabieta es lo correcto y lo más efectivo.

Os celos silenciosos, son celos ainda que os neguemos

Autoría: Sara Tarrés
Republicado con autorización de http://www.mamapsicologainfantil.com/

Los celos infantiles se expresan de de distinta forma y maneras, tantas como niños y niñas que los sienten. Pero lo cierto es que hay formas muy visibles y otras menos, tan visibles como las rabietas, las riñas y las peleas o tan invisibles como dolores de cabeza, de barriga o apatía con otros síntomas que pasan desapercibidos, tanto que muchos padres ni si quiera los perciben como tales. Son los celos silenciosos, los que van por dentro y calan hondo, porque lo mejor es que los celos salgan, broten y se expresen sin que nadie los reprima ni castigue.

 Cuando hemos hablado de celos en este blog lo hemos hecho de los celos visibles, de aquellos que por su expresión tan clara y visible suelen preocupar más a los padres. Hemos hablado de los que producen rabietas , de los niños que se portan mal para llamar la atención, de niños que sufren abiertamente. Pero hoy vamos a hablar de esos otros celos, esos celos silenciosos y que por no dejarse ver creemos que no existen pero están ahí. Sí, todos, sin excepciones, todos los niños experimentan o experimentarán en alguna ocasión algún tipo de celos ya sea hacia su hermano mayor, pequeño o hacia un primo, pero también puede ser que sienta celos de su padre, de su madre o de las nuevas parejas que tengamos.
No intentemos pensar que nuestros hijos son diferentes, son niños, humanos, con sentimientos igual que otros niños y si sienten que cualquier persona puede ser una amenaza que usurpe el amor o la atención de sus seres queridos sentirá celos. Y los sentirá porque los celos son universales, naturales y normales. El modo en el que los exprese es lo que diferencia un niño de otro.
Hay niños que viven los celos adoptando una actitud de replegamiento, se apartan, se quitan de en medio, se aíslan. Es en estos casos cuando podemos escuchar a los padres diciendo  “Hemos tenido mucha suerte con Marta, no tiene celos de su hermanita” En estos casos no se exterioriza ninguna hostilidad hacia el recién llegado ni tampoco contra mamá, se trata de una hostilidad hacia sí mismo. El niño se siente culpable de que sus padres le quieran menos. Recordemos que es una percepción del niño, no una realidad. En estos casos los niños pueden experimentar regresiones por ejemplo puede empezar a hablar de un modo extraño, pedir de nuevo biberón o volver a mojar la cama. Estas son manifestaciones bastante evidentes que nos deberían poner sobre aviso.
Es importante que nos demos cuenta que siempre que exista amor los celos estarán presentes. Por eso es muy importante permitir a nuestros hijos que expresen sus emociones, y no que forcemos a suprimir determinadas actitudes negativas. Dejemos que se enfaden, pero de un modo controlado. Dejemos que nos digan lo que sienten abiertamente, ya razonaremos después si es posible. Dejemos que salga el malestar e intentemos empatizar con ellos.

10 erros que fomentan os celos entre irmáns

Autoría: Sara Tarrés
Republicado con autorización de http://www.mamapsicologainfantil.com/

Los celos entre hermanos son universales y naturales, surgen como respuesta al miedo a perder la atención y/o el amor de mama o papá que experimenta el niño con la llegada de un nuevo miembro a la familia (por lo general).

Aunque los padres no podamos evitar que nuestros hijos sientan celos, lo que sí que podemos hacer es evitar caer en estos 10 errores que fomentan los celos entre hermanos.

10 errores que fomentan los celos entre hermanos:

1.       Mostrarnos más impacientes e intolerantes con las conductas del hijo mayor.
2.       Destacar sus errores, ver todo lo negativo que hace, seguro que a lo largo de día nuestro hijo mayor hace multitud de cosas bien. Fijémonos en ellas más que en los errores que puede cometer. es solo un niño y es normal que se equivoque.
3.       Tener altos niveles de exigencia y expectativas, recordar que solo es un niño pequeño.
4.       Intervenir en todas las pequeñas rencillas, peleas o roces que inevitablemente se producen en la convivencia entre hermanos.
5.       Reñirle constantemente, no es necesario estar siempre encima de él, esto provocará más frustración y sumará malestar.
6.       No demostrarle lo mucho que le queremos, por muy enfadados que estemos en una situación límite, hay que seguir demostrándole que seguimos estando a su lado, que le queremos y que no perderá nuestro amor. Somos sus padres, siempre estaremos a su lado y le ayudaremos.
7.       Hablar de él ni de su comportamiento delante de otras personas, aunque sea un niño y parezca distraído en otras cosas, él o ella entiende todo lo que decimos y se siente mal cuando le “criticamos”.
8.       Compararle con otros niños o con su hermano, aunque pueda parecer inevitable sabemos que las comparaciones son odiosas y producen un dolor añadido que no lleva a nada. Cada persona es como es y a pesar que tengamos mucho por aprender cada uno somos quienes somos con nuestros más y nuestros menos.
9.       Compartir todo con su hermano. Debemos procurar que cada niño tenga tiempo con mamá y papá a solas, que tengan sus propias cosas, sus gustos y amigos, es decir, que cada cual tenga su propia vida.

10.   Alabar en exceso los comportamientos, conductas o trabajos del hermano menor. Muchas veces sin darnos cuenta nos volcamos en uno de nuestros hijos, por lo general el pequeño y sobre todo cuando empieza a hacer monerías que atraen toda nuestra atención. Si bien es cierto que debemos alentar los avances y progresos de nuestros hijos debemos hacerlo de un modo ecuánime y razonable. Si el niño que siente celos observa que solo destacamos todo lo bueno y maravilloso que hace su hermano es posible que se sienta menospreciado y relegado a un segundo plano. Intentemos destacar todo lo buenos que tienen ambos sin que uno de ellos acabe acaparando toda nuestra atención.

A importancia dos límites: da infancia á adolescencia

Autoría: Ángel Fuentes
Republicado con autorización de http://www.escuelaenlanube.com/

Resulta muy importante entender que la adolescencia es un periodo de muchos cambios y transiciones tanto para los hijos para los padres, y es por eso que resulta ser de gran importancia el establecer límites desde la infancia, porque intentar imponer reglas durante la adolescencia, sin que antes estuviesen claras, puede hacer que esta sea una etapa mucho más compleja de lo que normalmente es.

Desde pequeños es importante que los niños conozcan La importancia de los límites, y que si hacen algo fuera de ellos, eso les traerá unas consecuencias; si desde pequeños entienden esto, durante la adolescencia estarán familiarizados con las reglas y serán más sencillas de seguir, lo cual hará esta etapa algo más sencillo para ambas partes.

La importancia de los límites:

Lo que debéis tener siempre presente
Uno de los grandes problemas con los límites, es que los padres no saben cuándo deben avanzar en ellos.
Es importante que entendáis y tengáis siempre presente que no es bueno tratar a tu hijo de la misma manera siempre; los niños van creciendo y a medida que esto sucede los límites deben ir avanzando con ellos.
Cada vez que consideres necesario, debéis replantear las reglas y permitidle que haga más cosas, por ejemplo a un adolescente no deberías pedirle que se acueste a las 8 de la noche como debería hacerlo un niño de 8 años.

La importancia de los límites: 5 consejos

  1. Para los adolescentes resulta difícil el asumir los limites cuando no estuvieron acostumbrados a tenerlos cuando eran más pequeños, es por eso que deben estar relacionados con ellos desde la infancia, de esa forma será más fácil controlar las situaciones y para ellos será más sencillo entender cuáles son sus derechos y obligaciones durante esa etapa.
  1. Los padres deben colocarse en los zapatos de sus hijos y recordar cómo fue cuando ellos estuvieron en esa situación. La adolescencia no es una etapa sencilla porque es durante ella que se forma la personalidad y por eso experimentan tantos cambios.
  1. Niños y adolescentes aprenden por imitación, así que si queréis que tu hijo siga las reglas, entonces también debéis seguirlas. Por ejemplo está completamente equivocado que un padre fumador, le pida a su hijo adolescente que no lo haga.
  1. Como padre debéis conocer bien a tu hijo, y es importante que en lugar de potenciar sus defectos, impulséis sus habilidades; por ejemplo si sabéis que tu hijo es competitivo, entonces impulsadlo a practicar algún deporte, de esa forma pueden generar un vínculo y puede enfocar sus energías en algo positivo.

  1. El lenguaje verbal es la clave para solucionar todos los problemas. Este es un consejo que debéis tener siempre presente, todo puede solucionarse hablando. Podéis sentir en algunas ocasiones que dialogar con tu hijo adolescente es una tarea difícil, sin embargo es cuestión de encontrar las palabras y el momento adecuado para hacerlo. Veras como todo puede ser más sencillo cuando se dicen las palabras correctas en el momento correcto, y seguramente entenderán La importancia de los límites.

Acoso escolar


Acoso escolar


Acoso escolar


Un tema que preocupa a moitos pais e nais e que moitas veces pasa desapercibido. No seguinte enlace temos unha boa información sobre que é o bullying, como detectalo e que pautas podemos seguir para actuar fronte a aparición deste.


Para ler ou descargar, preme na imaxe: