Charla sobre autoestima

O vindeiro xoves día 30 de novembro, ás 15:00 horas
terá lugar unha nova charla da nosa Escola de Pais.
Marta Lloves,
profesora de Primaria e Ed. Especial, terapeuta educativa e especialista en traballo con familias,
falará de:
 AUTOESTIMA


A autoestima é o sentimento valorativo do noso ser, do noso xeito de ser, de quen somos nós, do conxunto de trazos corporais, mentais e espirituais que configuran a nosa personalidade. Esta apréndese, cambia e podémola mellorar. É a partir dos 5-6 anos cando empezamos a formarnos un concepto de como nos ven os nosos maiores (pais, mestres), compañeiros, amigos, etcétera e as experiencias que imos adquirindo.

Cando un neno ten unha boa autoestima, sábese valioso e competente. Entende que aprender é importante, co cal non sentir diminuído cando necesita axuda. É responsable, comunícase ben e é capaz de relacionarse adecuadamente con outros. Un neno con baixa autoestima non confía en si mesmo e polo tanto tampouco nos demais. Adoita ser tímido, hipercrítico, pouco creativo e en ocasións pode desenvolver condutas agresivas, de risco e desafiantes. Isto provoca rexeitamento nos demais, o que á súa vez repercute na súa autovaloración.


A esta charla están invitados/as todos os pais e nais
de alumnos/as de Ed. Primaria e ESO 

Se o teu fillo che di estas dez cousas...

Moitas veces temos dúbidas de se estamos educando ben aos nosos fillos e fillas. Estaremos sacando deles todo o que poden, todas as súas potencialidades? Estaremos forxando nenos educados e responsables? Teremos problemas con eles dentro duns anos?...
O profesor da Facultade de Educación da Universidade de A Coruña Víctor Arufe, co que nos puxemos en contacto para que nos autorizara a republicar este artigo, teno claro. Hai dez cousas que se has oímos da boca dos nosos fillos significa que estamos facendo un bo traballo.
Queres saber cales son? Preme na imaxe e disfruta dun artigo tan interesante:




Non deixedes de visitar o blog de Víctor Arufe, que contén unha enorme cantidade de información de interese:

Dytective: un xogo para detectar a dislexia

Falabamos na entrada anterior de Luz Rello e do seu proxecto para detectar a dislexia.  A súa páxina web é unha páxina que non deberíamos perder para coñecer máis este trastorno e sobre todo porque nela atoparedes Dytective, o software deseñado por ela para detectar a dislexia nos nenos. https://changedyslexia.org

A Academia Nacional de Ciencias (National Academy of Sciences) estima que entre o 10 e o 17.5% da poboación de Estados Unidos ten dislexia. Para a poboación de fala hispana as estimacións son máis conservadoras, nas Illas Canarias (España) a estimación é do 8.6% e na rexión de Murcia (España) un estudo estima que a prevalencia da dislexia é do 11.8%.

A dislexia é tan frecuente que algúns expertos comezan a vela como unha variante ou característica máis da persoa, no canto dun trastorno, aínda que aínda na actualidade, na opinión máis xeneralizada, considérase unha Dificultade Específica de Aprendizaxe.

A dislexia non está relacionada coa intelixencia xeral. Existen persoas con dislexia con diferentes cocientes intelectuais. Unha das probas que debe ser parte da avaliación diagnóstica é de intelixencia. Si o neno presenta intelixencia normal ou superior pero non lográ as habilidades lingüísticas de lectura, escritura e ortografía en consonancia coa súa idade e as súas habilidades intelectuais, pode ter dislexia.

Dytective é un Test de dislexia gratuito
Fas os exercicios en 15 minutos aproximadamente, Dytective for Samsung, empregando intelixencia artificial, analiza máis de 200 variables e notificarache si tes risco de ter dislexia cun 89,5 % de precisión. Validado científicamente con 10.000 persoas. Para familias, profesionais e colexios.


Ao finalizar o test recibirás un informe detallado cos resultados. Este test non equivale a un diagnóstico profesional. Desde Change Dyslexia recoméndase o apoio dun profesional. En caso de non ter acceso ao profesional, podes realizar o test, pero deberás interpretar o resultado como un mero indicador de risco e acudir a un profesional a realizar un diagnóstico final, sexa cal for o resultado do test si percíbense dificultades de lecto-escritura.

Para realizar o test, preme na imaxe:



Luz Rello: como detectar a dislexia

Luz Rello tiña un proxecto para axudar a xente con dislexia. Este proxecto valeulle o premio  European Young Researcher’s Award. Posteriormente foi seleccionada por MIT entre os Innovadores menores de 35 e gañou o premio na categoría de innovación social. Pouco despois obtiña unha beca en Carnegie Mellon para seguir investigando sobre a dislexia e foi nominada como “Ashoka Fellow”. Actualmente Luz lanzou Change Dyslexia tras desarrollar unha tecnoloxía que permite a detección temperá da dislexia. 
O seu software Dytective é unha ferramenta moi interesante para descubrir unha posible dislexia nos nosos fillos. Ela é a autora.

Aquí tedes unha entrevista con ela que paga a pena ler. Descubriredes unha muller excepcional e alguén que cre que certos valore están aínda por riba dos cartos.

Preme na súa imaxe (foto Julio Gonzalo)


A familia: a primeira escola das emocións

Hoxe en día a conciencia entre os adultos sobre a importancia da intelixencia emocional é total e absoluta: sabemos que unha boa xestión emocional é clave para o noso benestar. 

E o que é bo para os adultos aínda o é máis para os nenos e pícaras. Por este motivo, a educación das emocións converteuse no alicerce educativo fundamental do século XXI. Si mostrar as emocións xa non é un tabú como o era fai cincuenta anos, o que nos toca agora é aprender a educar aos máis pequenos nelas para que as recoñezan e identifíquenas. O maior regalo que lles podemos facer aos nosos fillos para que crezan sans, felices e conscientes de quen son é ensinarlles a convivir coas emocións.

Mar Romeu expón as dificultades e os conflitos máis comúns que pais e nais pódense atopar durante o proceso de aprendizaxe dos máis pequenos, e propón formas de actuar que axudarán nas relacións entre pais e fillos para aumentar a súa capacidade de análise e de actuación.

Neuroeducación para pais

Un gran libro escrito por Nora Rodríguez e que recomendamos dende aquí, porque o avance das neurociencias ten que aplicarse ao que sabemos da educación dos nosos fillos.

A recente explosión de coñecemento sobre o cerebro invita a examinar como son educados os nenos tanto na familia como nos colexios. Na actualidade, é absolutamente inútil e incompatible educar sen facelo dun modo relacionado co cerebro. Pais e profesores poden converterse en excelentes diseñadores de aprendizaxes con só axustarse aos avances das neurociencias. «Este libro rompe con vellos esquemas. Si antes o obxectivo dos libros sobre educación era, en maior medida, a saúde mental e física, este libro vai máis aló e explora como educar aos nenos para que sexan, pero por encima de todo, felices. Un libro para reflexionar, compartir e para ser estudado, porque en cada capítulo non só hai conceptos novos, senón infinidade de aspectos aos que prestarlle máis atención para axudar aos nosos fillos a ter relacións máis sas, e que a relación do neno consigo mesmo tamén o sexa. Este libro dá as ferramentas necesarias para que pais e educadores convértanse en guías e soportes, para que todos sexamos máis que gardiáns dos nosos fillos. Unhas ferramentas para despexarlles o camiño, que eles farán pola súa propia motivación; o camiño que percorrerán naturalmente, o de ser genuinamente eles mesmos.» Do prólogo, Nadia Szeinbaum, Dra. en Microbiología do Georgia Institute of Technology, Atlanta.

Moito, pouquiño ou nada: crianza de nenos de 0 a 5 anos

Unha interesante guía sobre a crianza de nenos e nenas de 0 a 5 anos, editada por Unicef e que proporciona aos pais ferramentas e consellos sobre como conseguir que os nosos fillos medren sans e desarrollen todas as súas potencialiades.

Para ler ou descargar, preme na imaxe:


O éxito escolar

Un folleto da CEAPA escrito por Santiago Ramírez, Antonio García e Chistian Alexis Sánchez sobre como poden axudar as familias a que os seus fillos/as acaden o éxito escolar.

Para ler ou descargar preme na imaxe:


No le cuentes cuentos

No le cuentes cuentos é unha forma divertida e amena de falar de sexualidade cos nosos fillos pequenos. Publicado por CEAPA, os seus autores son Carlos de la Cruz e Mario de la Cruz, cunhas fantásticas ilustracións de El Rubencio.

Para ler ou descargar, preme na imaxe:


Super Char

Super  Char é un cómic que promove DOWN ESPAÑA para que coñezamos mellor as características das persoas con esta síndrome e coñezamos tamén os seus dereitos. En definitiva, para integrar e sensibilizar.

Para ver, preme na imaxe:


Valentina

Unha historia sobre unha nena con psoríase, sobre a importancia de seguir un tratamento médico e de que xeito podemos axudar aos nosos fillos/as cun problema semellante.

Para ler, preme na imaxe:


Portabebés

http://www.mamapsicologainfantil.com

No hay nada como sentir a tu bebé entre tus brazos, unos brazos que lo protegen, lo acunan, lo mecen y lo tranquilizan. Estoy convencida que somos muchas y muchos quienes estaríamos horas y horas así, ofreciendo a nuestros pequeños esta sensación que tanto les reconforta. Sin embargo, los quehaceres del día a día no nos lo permiten. Necesitamos movernos, cocinar, limpiar, … Son precisamente bajo en estas circunstancias en las que vemos como los portabebés son la mejor opción para que tu bebé siga cerca de ti, escuchando tu corazón y sintiendo tu calor, mientras realizas las tareas de casa o te desplazas de un lugar a otro.
Muy al contrario de lo que alguien podría pensar esto no es algo nuevo y moderno, si bien en los últimos 10 años se han vuelto a poner de moda promovidos por diferentes movimientos conocidos como crianza con apego o crianza natural, entre otros. Pero la verdad es que los portabebés, sean del tipo que sean, han sido usados por diferentes culturas y civilizaciones a lo largo de la historia de la humanidad aportando muchos beneficios tanto para los bebés como para los padres. Beneficios que llevamos tiempo observando y por ende, quienes tenemos la oportunidad de hacerlo, explicándolo al resto de papás y mamás. Hoy hablamos precisamente de este tema, de los portabebés, de cuántos tipos existen y qué beneficios aportan a tu pequeño.

Tipos de portabebés

Lo cierto es que el porteo, en el que tanto insisten los movimientos de crianza natural o crianza con apego, ofrece muchos beneficios (de los que hablamos también en este artículo) para los bebés. Insistimos en que ésta ha sido la forma en la que las madres, a lo largo de milenios, han transportado a sus hijos.  Vemos como en diferentes culturas, ya sean africanas o asiáticas o sean del continente que sean , las madres portean a sus hijos mientras trabajan en el campo, salen a buscar agua o realizan cualquier otro tipo de actividad. Vemos como de un modo totalmente natural los bebés siguen al lado de sus madres, manteniendo el contacto físico, a pesar de que ellas continúen con su ritmo de vida. Vemos como en cada cultura ha ido adaptando diferentes estilos o modos de portear, todos igual de seguros para los más pequeños. Estilos que se han ido modernizando y adoptando hasta llegar hoy en día a nuestros hogares.
Como podemos observar, si nos fijamos en las madres que portean, existen diferentes tipos de portabebés, desde las bandoleras a las mochilas pasando por los fulares, pouches o los tradicionales mei tais o onbuhimos asiáticos. Tenemos tantas opciones que seguro que encontramos la que mejor se adapte a nuestro estilo de vida y a lo que necesite nuestro pequeño. Los hay que te permiten portear a tu hijo hasta los 5 años, como algunas mochilas portabebés, mientras otros fulares son los más apropiados para portear a tu recién nacido bien pegadito a ti durante los primeros meses. Pero todos cumplen con un objetivo: mantener a tu bebé cerca de ti todo el tiempo que te sea posible de una forma totalmente segura.
Sea el que sea el por el que te acabes decidiendo seguro que le aportará muchos beneficios a tu pequeño que destacamos en el siguiente apartado.

Beneficios de los portabebés

Son muchos los beneficios de llevar a tu pequeño junto a ti, de portearlo cerca de tu piel transmitiéndole el amor que sientes por él en cada uno de tus gestos o en cada una de tus caricias o miradas. Se ha hablado mucho sobre los beneficios que aportan los portabebés y nosotros solo recogemos en este pequeño post algunos de los que consideramos más importantes para su desarrollo emocional, el cual tiene un impacto directo en su desarrollo físico y psíquico:
  • Recrean un entorno muy similar al vientre materno. El bebé siente cerca los latidos del corazón de su madre, su calor y su voz.
  • Aportan seguridad al bebé. Al estar en contacto directo con la madre el bebé se siente protegido y seguro, por lo que su estres es mucho menor ante situaciones que no conoce.
  • Lo tranquilizan y lo calman.
  • Reducen en llanto.
  • Fomenta el apego seguro.
  • Favorecen el sueño y la lactancia.


Podríamos seguir enumerando los beneficios de los portabebés y hablar de los que tiene para los padres, que también son muchos como por ejemplo la libertad que supone portear al bebé en lugar de llevarlo en el cochecito o la tranquilidad de saber que tu bebé respira tranquilo junto a ti mientras duerme plácidamente.

Nenos provocadores

Republicado con autorización de:  http://www.mamapsicologainfantil.com

Si ser padre / madre ya es algo difícil o nada fácil de por sí, esta tarea se acentúa cuando tus hijos son niños provocadores natos. Niños que se pasean una y otra vez bordeando los límites, niños con caracteres fuertes que lo discuten todo porque creen saberlo todo mejor que nadie.

¿Tu hijo es uno de esos niños provocadores 
y discutidores, 
enfadados con el mundo 
y la vida en general?

Sí, me refiero a ese tipo de niñ@ que siempre necesita decir la última palabra para quedar satisfech@. Sí, ese que también parece estar siempre enfadad@s con todo sin saber por qué. Niñ@s con los que nada parece funcionar porque siempre están dispuestos a sacarte de las casillas. Sí, me refiero a ese niñ@ que ya apuntaba maneras siendo un pequeño gruñón y cascarrabias y ahora, unos años más tarde, te sigue poniendo peros a todo, discutiendo por cualquier cosa y, sobre todo, queriendo que las cosas se hagan a su manera sin tolerar un no por respuesta.
Si en esta pequeña descripción has visto reflejad@ a tu hij@ sabrás que tu trabajo como padre o madre es más intenso que el de esos otros padres o madres que probablemente te rodean. Lo sabes porque lo vives en primera persona, no es necesario que yo te lo diga, pero sí quiero decirte que tu hijo va a desarrollar en tí habilidades parentales que jamás hubieras creído desarrollar.

¿Qué podemos hacer los padres de esos niños provocadores?

Yo misma soy madre de un niño provocador, un niño maravilloso, estupendo, inteligente y cariñoso pero provocador. Y creedme cuando os digo que la tarea de educar a este tipo de niños provocadores nos pone a prueba a diario. Cada día es una carrera de fondo, una maratón, un sorteo de obstáculos donde no se trata de esquivar sus provocaciones sino más bien de mantener firmes los límites que le hemos marcado y no caer en la tentación de tirar la toalla.
Los niños provocadores y discutidores, esos que nos retan en infinidad de ocasiones a lo largo del día, son niños más difíciles de educar que otros porque tienen un carácter fuerte y poca capacidad de autocontrol emocional. Los padres debemos aprender infinidad de estrategias, diariamente, porque no siempre nos sirve la misma, para ayudar a nuestros niños provocadores a invertir esa fuerza y carácter en algo positivo.

Niños provocadores, discutidores y a veces desafiantes. ¿Qué hay detrás?

Los padres de este tipo de niños provocadores nos preguntamos día sí día también en qué hemos fallado. Qué es lo que podemos hacer. Cuándo terminará esta fase de provocación constante. Pero lo realmente importante en realidad es descubrir qué hay detrás de esos niños provocadores, qué es lo que les hace estar así.
A menudo esa provocación, esa discusión, esa necesidad de autoafirmación no es otra cosa que la necesidad de no sentirse solos. Estos niños necesitan que les atendamos. Nos están llamando la atención porque se sienten desplazados, solos, abandonados. Aunque la realidad sea otra, aunque creamos que les estamos atendiendo y dando todo el amor que somos capaces de dar, ellos se sienten solos y necesitan atención. Su forma de comunicarnos esa necesidad es la provocación.
Detrás de estas provocaciones encontramos también muy a menudo una dificultad enorme para aceptar la frustración. Encontramos enfado, tristeza, desánimo e incluso una baja autoestima, …

Niños provocadores, cómo ayudarles

Los niños provocadores necesitan padres firmes y fuertes, que no decaigan en su intento de educarles.
Necesitan nuestra atención, amor incondicional y paciencia infinita.
Necesitan límites claros, padres coherentes, consistentes y comprometidos con ellos.
Nuestro compromiso como padres es precisamente ser su guía y acompañarles emocionalmente.
Nuestro compromiso es dotarles de las herramientas necesarias para hacer frente a la frustración, la rabia, la tristeza, o la impotencia.
Nuestro compromiso es prepararles para el camino y no preparar el camino para ellos.
Necesitan que les entrenemos a tener paciencia .
Necesitan sentirse escuchados, entendidos y comprendidos.

A veces la mejor de las soluciones es sencillamente sentarse y escuchar activamente. Porque cuando nos sentamos y escuchamos para comprenderles estamos cerca de ellos y les valoramos como personas.

Rastrexar o móbil dos nosos fillos

Republicado con autorización de:  http://www.mamapsicologainfantil.com

Nuestros hijos crecen y llega un momento en el que nos pedirán sea como sea tener su propio teléfono móvil. Ese momento, que a ti a aún te puede parecer lejano llegará, puede que ya haya llegado o que un familiar o amigo te esté contando sus dudas y/o preocupaciones. Porque las nuevas tecnologías llegaron para quedarse los padres debemos saber cómo educar a nuestros hijos para que hagan un uso responsable de ellas. ¿Te preocupa lo que tu hijo pueda hacer en las redes sociales? ¿Quieres saber qué hace con ese smartphone que le has regalado o sencillamente localizarlo? Si es así te invito a seguir leyendo y a que nos ofrezcas tu opinión al respecto.

Tu hijo ya tiene móvil … ¿Sabes qué hace con él?

Es difícil saber exactamente todo lo que hace un niño de 12,13 o 14 años con un móvil en sus manos, por eso muchos padres optan por darles únicamente línea sin datos, es decir, sin acceso a internet. Y aunque en mi opinión, los niños a estas edades no deberían tener su propio smartphone a no ser que sea absolutamente necesario, a los que se les ofrece la posibilidad de tenerlo deberían haber demostrado que son responsables y que sabrán manejarse correctamente con él. Por eso la educación es imprescindible.

Dicho esto, no es mi intención demonizar el uso de esta tecnología tan extraordinaria, que bien utilizada nos permite realizar multitud de tareas y contactar con nuestros seres queridos en cualquier momento y situación. Pero ciertamente, los padres solemos debatimos entre la utilidad innegable de las nuevas tecnologías y la sensación de no saber qué hacen nuestros hijos en internet, tal y como nos plantea Manuel Gámez-Guadix en la “Guía para educar a los niños en el uso positivo de Internet y Smartphones”, un libro que recomendamos.

Sabemos que no todo es malo en la red, ni mucho menos,  pero tampoco podemos dejar una herramienta tan poderosa como un smartphone en manos de nuestros hijos sin antes haberles advertido de los riesgos con los que se pueden topar o instalar controles parentales que nos avisen del uso que hacen nuestros hijos en la red. En este sentido Master Spy, nos permite ir un poco más lejos al recabar toda la información del smartphone que queremos controlar. Master Spy es una aplicación que podemos descargarnos en nuestro propio dispositivo móvil, tabletas o pcs, que nos permitirá rastrear su celular y descubrir todo cuanto nuestros hijos realizan a través de sus móviles o localizarles en caso de no saber dónde se encuentran.

Un niño con un smartphone puede ser víctima de cyberbulling o grooming o practicar sexting,  palabras que quizás oímos hoy por primera vez, pero de las que deberíamos estar al corriente para poder educar a nuestros hijos en la era digital que nos ha tocado vivir.

¿Y qué podemos hacer si desconocemos tales circunstancias? ¿Cómo podemos actuar los padres para prevenir este tipo de situaciones? ¿Cómo hacerlo en una etapa en la que nuestros hijos se cierran en banda?  La respuesta es diálogo, diálogo, diálogo. Debemos intentar crear y mantener un clima de confianza en casa lo suficientemente bueno para que nuestros hijos acudan a nosotros para buscar consejo o exponer sus preocupaciones.

La confianza es un valor esencial en cualquier relación y que debería primar entre todos los miembros de una familia, pero en ocasiones la confianza entre padres e hijos se torna frágil o se rompe. Cuando esto ocurre hay que intentar recomponerla poco a poco, dando muestras que no hay secretos entre nosotros y que las mentiras o los engaños no son el camino a seguir. Si instalamos alguno de estos softwares en los dispositivos móviles u ordenadores de nuestros hijos debemos comunicárselo y explicarles que es una medida de protección, un modo de mantenerlos seguros hasta que sean adultos capaces de protegerse a sí mismos.


¿Revisas el teléfono móvil de tus hijos? ¿Qué medidas adoptas para mantenerlos alejados de los peligros que pueden encontrar en las redes sociales?

A anorexia: como recoñecela e como tratala

Republicado con autorización de: https://www.educapeques.com


¿Cómo saber si mi hija tiene anorexia?


Cuando una chica empieza a preocuparse en exceso por su peso y a reducir la cantidad de alimentos que ingiere, es muy probable que esté empezando a sufrir anorexia.
Si ves que tu hija actúa así, debes consultar al médico inmediatamente, ya que cuanto más pronto se detecte el problema y se inicie el tratamiento, más fácil será salir y evitar las complicaciones.
El problema es que generalmente las chicas con este trastorno actúan a escondidas. No suelen contarlo a nadie en las primeras etapas. Se sienten seguras llevándolo en secreto: es una forma de evitar conflictos con la familia, evitar que les impidan hacerlo y sentir que son ellas las que controlan la situación.
Por ello, aunque a primera vista no te parezca que tu hija come menos, puedes ver otros signos de alerta:

  • Se la ve más delgada. Se mira frecuentemente al espejo, se pesa muy a menudo (una vez al día o más).
  • Quiere estar sola mucho tiempo y si tratas de acercarte a ella reacciona intensamente.
  • Tiene cambios de humor frecuentes que generalmente van de la irritabilidad hacia la tristeza o hacia la euforia. Puede estar irritable por cosas insignificantes, ya que en realidad no es eso lo que le afecta, sino la insatisfacción que siente hacia sí misma.
  • Descubres alguna mentira relacionada con la comida: encuentras en la basura algún alimento que supuestamente comió, dice que le duele el estómago frecuentemente cuando es hora de comer (especialmente si son comidas muy calóricas), etc.

Aceptar una enfermedad como ésta es complicado para la familia. Sin embargo, cuanto antes sea aceptada y tratada con seriedad, antes podréis ayudar a vuestra hija a salir de este problema.
Es importante comprender los pensamientos que hay detrás de la anorexia. Suelen ser chicas muy perfeccionistas: desean sobresalir y demostrar que son buenas en lo que hacen, por ejemplo en sus estudios y aficiones. En este sentido, son igualmente perfeccionistas con su cuerpo: desean tener una imagen corporal “perfecta”. Para ellas, el sinónimo de la perfección corporal es la delgadez, pero sienten que jamás llegan a ser tan “perfectas” -o sea, tan delgadas-, como desearían, así que cada vez se van metiendo más adentro en este espiral.

Los pequeños logros (por ejemplo, haber adelgazado los gramos diarios que desean) les hacen sentir satisfechas y todo lo que signifique no conseguirlo es fuente de frustración, ansiedad e irritabilidad.
También es muy frecuente que haya sucedido algún acontecimiento importante en su vida que no sepan cómo afrontar: un desengaño amoroso, la muerte de alguien cercano, la separación de los padres, problemas de bullying…

Recuerda: Si tienes la mínima duda sobre si tu hija sufre anorexia, pide hora para el médico, aunque ella se niegue. Es necesario que le hagan una exploración y el médico os oriente sobre los pasos a seguir y os derive al especialista.


Mi hija tiene anorexia. ¿Cómo debo tratarla?

Una vez que el médico ha confirmado que tu hija padece un TCA (Trastorno de la Conducta Alimentaria), la derivará a otros especialistas, quienes os orientarán sobre cómo debéis tratar a vuestra hija para facilitar su recuperación.

De todas maneras, aquí puedes leer algunas recomendaciones sobre cómo actuar:

  • Mantén la paciencia y el optimismo. Suele ser una enfermedad de larga duración, por eso necesitarás mucha paciencia. Los cambios serán muy lentos, habrá períodos en que veas avances y otros en los que parece que retrocedéis. No te desesperes, confía en que se curará y fíjate en los pequeños progresos del día a día más que esperar grandes cambios.
  • Sigue siendo tú quien tenga el control de los menús y las normas relacionadas con la comida. Aunque tu hija trate de proponer cambios en el menú o en los horarios, no lo permitas ni entres en discusiones por ese motivo. Esos cambios sólo los decidirá el médico que la trate, en caso contrario serás tú quien decida, siempre.
  • Demuéstrale cariño y comprensión. Aunque te duela mucho ver que se está perjudicando y a veces no llegues a entender porqué lo hace, recuerda que está sufriendo y necesita tu apoyo. Dáselo siempre, cuando actúe bien y cuando se equivoque o vuelva a caer en las trampas de esta enfermedad. No le reproches sus errores, sólo dale tu apoyo para seguir luchando y hacerlo mejor la próxima vez.
  • Evita utilizar la comida como una forma de manipulación. Esta enfermedad preocupa tanto que a veces la comida se acaba convirtiendo en una arma. Tu hija puede tratar de manipularte utilizando la comida: no lo permitas. Por tu parte, también puedes terminar usando la comida para manipularla a ella. No lo hagas. Comer es simplemente algo que debemos hacer para estar sanos, no es una moneda de cambio ni una herramienta de control.
  • Asume y demuestra que la perfección no existe. Ni en tí, ni en tu hija, ni en nada de lo que hagáis. Jamás alcanzaréis la perfección porque simplemente no existe. Así que es momento de decir adiós a las expectativas súper-exigentes y centrarse simplemente en disfrutar un poquito más de lo que hacéis. Transmitir este mensaje y actuar en consonancia a él ayudará a tu hija a relajar sus expectativas y aceptarse.
  • Evita controlarla excesivamente. Si tu hija tiene anorexia seguramente tenga una necesidad de autocontrol muy elevada. Por eso, al sentir que los demás la controlan o la vigilan se angustiará mucho y sentirá aún mayor necesidad de ser ella quien controla la situación, muchas veces actuando de forma contraria a la que esperamos. Así que, aunque te cueste, cede gran parte del control al médico que la está tratando y sigue sus indicaciones. No podrás controlar continuamente lo que come. Debes confiar en ella, demostrarle esa confianza y tu apoyo incondicional.
  • Habla de sentimientos, emociones, esperanzas… La comunicación emocional es imprescindible. Seguramente le costará comprender sus sentimientos, estará confundida, incluso a veces tendrá la sensación de que no siente nada. Es un síntoma provocado por esta enfermedad. Por eso, hablar abiertamente de las emociones puede ayudarla a aumentar su conciencia emocional y poco a poco su bienestar. No te centres en las emociones relacionadas con su aspecto o con la alimentación. De hecho, es mejor centrarse en cualquier otro tema que le ayude a distraerse y ver que todo lo que hacemos nos provoca emociones: el trabajo o los estudios, la familia, sorpresas e imprevistos, situaciones cómicas, pequeñas decepciones…


Tu apoyo es imprescindible y aunque te parezca que ella no lo valora, lo necesita más que nada en el mundo. Así que coge fuerzas y mantente optimista, juntas lo podéis superar.

Os trastornos alimenticios e como tratalos

Republicado con autorización de: https://www.educapeques.com
Autoría: Celia Rodríguez Ruiz (psicóloga y pedagoga)

La sociedad actual trasmite unos valores basados en lo externo, en ideales superficiales y cánones de belleza casi imposibles de lograr. Todo esto da lugar a lo que se conoce como trastornos de la conducta alimentaria o trastornos alimenticios que se caracterizan por una ingesta inadecuada de alimentos y una obsesión por el peso, que puede llevar a quienes lo padecen a graves consecuencias para su salud.

Qué son los trastornos alimenticios

Los trastornos alimenticios son trastornos mentales que pueden llegar a ser muy graves. Son trastornos que se caracterizan por un comportamiento patológico en relación a la ingesta de alimentos, que se sustenta en una obsesión por el control del peso.
Los trastornos de la conducta alimentaria son una epidemia que se extiende de manera alarmante en la sociedad actual que afecta a adolescentes y niños cada vez más pequeños. No podemos hablar de una única causa que explique los trastornos alimentarios, sino más bien de un conjunto de causas psicológicas, biológicas, familiares y socioculturales.
Los trastornos alimentarios son más comunes en personas con baja autoestima, inseguras y que ven en el control de su peso una manera de ganar seguridad. La obsesión por el control del peso les lleva a conductas peligrosas relacionadas con la ingesta de alimentos que pueden poner el peligro su salud.
Existen diferentes tipos de trastornos alimenticios, los más comunes y los más conocidos son la anorexia y la bulimia, pero también hay otros como la ortorexia (obsesión por la comida sana) y la vigorexia (obsesión por el ejercicio físico).

Efectos de los trastornos alimentarios
en el aprendizaje

Son muchos los efectos y consecuencias negativas que los trastornos alimenticios en la vida de las personas que padecen estos trastornos. Es un trastorno mental muy grave que puede transformar a la persona por completo. Cuando el trastorno de la conducta alimentaria lo padece un niño, los efectos son aún más alarmantes afectando, incluso a su aprendizaje-
Todas las personas necesitan alimentarse bien para que su cuerpo funcione de manera adecuado y disponga de los nutrientes necesarios. Y, sobre todo, los niños necesitan una alimentación sana y equilibrada, la falta de nutrientes esenciales en un periodo crítico de desarrollo hace que su cerebro no funcione de manera óptima y por lo tanto el cerebro no puede aprender.

Cómo tratar los trastornos alimenticios

Los trastornos de la conducta alimentaria son graves trastornos mentales, pero pueden superarse si reciben un tratamiento adecuado por un equipo de profesionales adecuados.
Los tratamientos para los trastornos alimentarios son largos y complejos y deben adaptarse a las características de cada persona o niño y cada trastorno.
Los objetivos del tratamiento de los trastornos alimentarios son: recuperar una alimentación saludable y equilibrada para ello es necesaria una reducación sobre los hábitos alimenticios, además se deben tratar las posibles complicaciones físicas, y aliviar el malestar psicológico asociado.
El tratamiento adecuado será multidisciplinar, intervendrán diversos especialistas.
La educación para recuperar unos hábitos saludables es esencial.

La colaboración de la familia y la reeducación también de los familiares es muy importante, ya que deberán cambiar sus hábitos alimentarios y analizar los mensajes que transmiten a los niños en relación al peso y la alimentación.

Guía básica para facer un traballo escolar


Republicado con autorización de: https://www.educapeques.com
Autoría: María Eugenia Daney

¿Cómo hacer un trabajo escolar?

A menudo, realizar un trabajo escolar puede ser todo un desafío para adultos y niños. Sin embargo y aunque la tarea resulte complicada e inicialmente imposible de hacer, ¡no todo está perdido!

Ayudar a un niño a hacer un trabajo escolar

La mayoría de los niños necesitará algo de nuestra ayuda hasta que él mismo comprenda lo que es hacer un trabajo escolar. Veamos algunos tips para ayudar a hacer un buen trabajo escolar:

Redacción
En cuanto a la redacción debemos tener en cuenta no utilizar palabras complicadas. Tampoco se recomienda copiar un texto literal. Lo mejor es comprenderlo y elaborar una redacción propia.
A menudo se pueden utilizar ejemplos de lo que se está redactando (esto dependerá de cada trabajo escolar). Si el trabajo lo indica, es mejor dar ejemplos, esto ayuda a transmitir que el conocimiento se ha incorporado.
El orden de las respuestas tiene que ser el mismo que el de las preguntas. Tampoco se debe abusar de una palabra o frase. En estos casos es preferible cambiar por un sinónimo.
  
La prolijidad de la entrega
Generalmente la presentación y la prolijidad de la entrega son muy importantes. Tenemos que cuidar que la presentación no se manche, rompa o deteriore. Lo mejor es presentarlo en un folio, carpeta o en formato digital si esto es posible y se le permite al niño hacerlo.

La exposición oral.
A menudo los trabajos escolares deben estar acompañados por una exposición oral. Si este es el caso, es preciso tener en cuenta varios puntos:

  • Hablar frente a la clase y utilizar un tono medio o alto para que todos le puedan oír.
  • Utilizar algún formato visual (afiches o presentación digital).
  • Ser claro.
  • No leer lo que se quiera decir.
  • Mirar a la clase todo el tiempo.
  • Pararse de forma derecha con los hombros hacia atrás.


Métodos para hacer trabajos escolares

A continuación enumeramos algunos métodos a tener en cuenta para hacer trabajos escolares:

En primer lugar debemos contar con el material. Siempre, en un trabajo escolar, se le pedirá al niño que elabore un informe, investigue, algo, etc. Esto quiere decir que, de determinado conocimiento que ya tiene, el niño deberá adquirir un conocimiento mayor y, para ello, se le pide que realice un trabajo escolar.
En segundo lugar debemos tener un orden tanto interno como externo. Con orden externo nos referimos al espacio físico. Este debe ser agradable, disponer de los materiales ordenados, la habitación, cuarto o salón debe encontrar con una limpieza adecuada, luz natural y, de ser posible, algo de música suave (aunque este último punto no es fundamental). Además debemos contar con conexión de wifi, dado que la mayoría de los trabajos escolares se realizan buscando información de la web.
En cuanto al orden interno, es necesario tener un orden de lo que se está pidiendo. Generalmente los trabajos escolares tienen un orden de preguntas y un texto principal de donde extraer la información. Es importante contar con una lectura inicial de las preguntas y de lo que allí se pide.

Otro factor importante es el tiempo. Un trabajo escolar se debe realizar con una fecha de entrega y en algunos casos de exposición. Nunca debemos dejar para último momento la realización de un trabajo escolar. Siempre es mejor realizarlo con tiempo y, si el mismo es muy extenso, debemos elaborarlo en varias partes, pero nunca hacerlo un día antes de la fecha de entrega.

Beneficio de los trabajos escolares en el aprendizaje

Los beneficios de los trabajos escolares en el aprendizaje de los niños son varios:

  • Promueve la investigación.
  • Ayuda a que los niños hablen en público.
  • Fomenta las relaciones entre sus compañeros.
  • Les ayuda a ser independientes y autosuficientes.
  • Fortalece los vínculos familiares por la ayuda que los niños piden a sus padres.


Rastrexar o móbil dos teus fillos

Republicado con autorización de: http://www.mamapsicologainfantil.com

Nuestros hijos crecen y llega un momento en el que nos pedirán sea como sea tener su propio teléfono móvil. Ese momento, que a ti a aún te puede parecer lejano llegará, puede que ya haya llegado o que un familiar o amigo te esté contando sus dudas y/o preocupaciones. Porque las nuevas tecnologías llegaron para quedarse los padres debemos saber cómo educar a nuestros hijos para que hagan un uso responsable de ellas. ¿Te preocupa lo que tu hijo pueda hacer en las redes sociales? ¿Quieres saber qué hace con ese smartphone que le has regalado o sencillamente localizarlo? Si es así te invito a seguir leyendo y a que nos ofrezcas tu opinión al respecto.
  
Tu hijo ya tiene móvil … ¿Sabes qué hace con él?

Es difícil saber exactamente todo lo que hace un niño de 12,13 o 14 años con un móvil en sus manos, por eso muchos padres optan por darles únicamente línea sin datos, es decir, sin acceso a internet. Y aunque en mi opinión, los niños a estas edades no deberían tener su propio smartphone a no ser que sea absolutamente necesario, a los que se les ofrece la posibilidad de tenerlo deberían haber demostrado que son responsables y que sabrán manejarse correctamente con él. Por eso la educación es imprescindible.

Dicho esto, no es mi intención demonizar el uso de esta tecnología tan extraordinaria, que bien utilizada nos permite realizar multitud de tareas y contactar con nuestros seres queridos en cualquier momento y situación. Pero ciertamente, los padres solemos debatimos entre la utilidad innegable de las nuevas tecnologías y la sensación de no saber qué hacen nuestros hijos en internet, tal y como nos plantea Manuel Gámez-Guadix en la “Guía para educar a los niños en el uso positivo de Internet y Smartphones” de la editorial Pirámide, del que os hablaré próximamente

Sabemos que no todo es malo en la red, ni mucho menos,  pero tampoco podemos dejar una herramienta tan poderosa como un smartphone en manos de nuestros hijos sin antes haberles advertido de los riesgos con los que se pueden topar o instalar controles parentales que nos avisen del uso que hacen nuestros hijos en la red. En este sentido Master Spy, nos permite ir un poco más lejos al recabar toda la información del smartphone que queremos controlar. Master Spy es una aplicación que podemos descargarnos en nuestro propio dispositivo móvil, tabletas o pcs, que nos permitirá rastrear su celular y descubrir todo cuanto nuestros hijos realizan a través de sus móviles o localizarles en caso de no saber dónde se encuentran.

Un niño con un smartphone puede ser víctima de cyberbulling o grooming o practicar sexting,  palabras que quizás oímos hoy por primera vez, pero de las que deberíamos estar al corriente para poder educar a nuestros hijos en la era digital que nos ha tocado vivir.

¿Y qué podemos hacer si desconocemos tales circunstancias? ¿Cómo podemos actuar los padres para prevenir este tipo de situaciones? ¿Cómo hacerlo en una etapa en la que nuestros hijos se cierran en banda?  La respuesta es diálogo, diálogo, diálogo. Debemos intentar crear y mantener un clima de confianza en casa lo suficientemente bueno para que nuestros hijos acudan a nosotros para buscar consejo o exponer sus preocupaciones.

La confianza es un valor esencial en cualquier relación y que debería primar entre todos los miembros de una familia, pero en ocasiones la confianza entre padres e hijos se torna frágil o se rompe. Cuando esto ocurre hay que intentar recomponerla poco a poco, dando muestras que no hay secretos entre nosotros y que las mentiras o los engaños no son el camino a seguir. Si instalamos alguno de estos softwares en los dispositivos móviles u ordenadores de nuestros hijos debemos comunicárselo y explicarles que es una medida de protección, un modo de mantenerlos seguros hasta que sean adultos capaces de protegerse a sí mismos.

¿Revisas el teléfono móvil de tus hijos? ¿Qué medidas adoptas para mantenerlos alejados de los peligros que pueden encontrar en las redes sociales?


Os nenos do século XXI son nenos estresados?

Republicado con autorización de: https://www.psicologosantacoloma.es
Autoría: Mireia Navarro Vera

El tiempo es la cosa más valiosa que una persona puede gastar (Theophrastus)


El otro día mi hijo me dijo una frase que me hizo reflexionar y fruto de eso, nació este post:

“mamá, qué rollo !! las tardes pasan volando y no me da tiempo de nada”.
Yo recuerdo las tardes de mi infancia al salir del colegio de manera muy distinta, yo las recuerdo muuuuuy largas, tenía tiempo de merendar viendo la TV, jugar y hacer deberes. Mi percepción era otra. Después cuando creces, el tiempo empieza a volar y te da la sensación de ir demasiado deprisa. Pero en la infancia esto no pasa o eso creía yo.
Y resulta que mi hijo ya tiene esa sensación adulta de que el tiempo pasa demasiado rápido y que no tienes tiempo ni de vivir. ¿Qué ha cambiado? ¿Es esto lo que quiero para mis hijos?
Y la respuesta es NO, no quiero esto para mis hijos, pero ¿qué puedo hacer?
Después de pensar en las cosas que hacen que el tiempo vuele, llegué a la conclusión de que tener las tardes llenas de actividades no ayuda. Correr por las mañanas para llegar al colegio o llenar el fin de semana de cosas que hacer tampoco.
Así que estos son algunos de los cambios que voy a poner en práctica cara al curso que viene:

Pocas actividades extraescolares

Tres extraescolares a la semana van a ser mi límite. Entre todos decidiremos qué actividades son las mejores y las que más nos gustan. El resto fuera. Necesitan tener tardes libres de lunes a viernes.

Añadir una actividad de meditación

Debemos enseñar a nuestros hijos a parar, a relajarse. Estas prácticas están muy desarrolladas en países como Holanda de dónde es Eline Snel autora del libro “Tranquilos y atentos como una rana”. Eline ha desarrollado un método de meditación específico para niños con técnicas basadas en el mindfulness. El Ministerio de Educación holandés ofrece esta formación a todos los maestros que lo deseen.
En nuestro país hay pocos colegios que usen técnicas de meditación, pero la buena noticia es que cada vez son más.

Mañanas relajadas. ¿Cómo empiezas el día?

Hace ya algún tiempo que decidí levantarme antes para no correr y la verdad es que me ha funcionado. Desayunar juntos, sentados en la mesa, sin gritos…Todo está cronometrado claro, pero no se respira esa sensación de estrés matutino de antes. Cómo empiezo el día es muy importante, en otras culturas se empieza rezando o meditando y nosotros lo empezamos corriendo. Creo que esto es muy característico. Te invito a probarlo, levántate con tiempo, desayuna, respira y disfruta de tus hijos antes de ir a trabajar, verán cómo te cambia el día.

Fines de semana libres

Y cuando llega el fin de semana…..está lleno de actividades y seguimos teniendo que correr para salir de casa. Partido de fútbol a las 10h, comida familiar a las 14h y tarde de cine…¿Cuántos fines de semana os quedáis aburridos en casa? Si la respuesta es pocos o ninguno, hay que hacer algún cambio. Cuando nos quedamos en casa, enseñamos a nuestros hijos que también se puede disfrutar del hecho de no hacer nada, de no tener prisa, de jugar tranquilos con esos juguetes que nunca tienen tiempo de usar…Es un buen aprendizaje, sobre todo en una sociedad de consumo (salir a comer, ir al cine,…) dónde el entretenimiento supone un coste.

Aprender a aburrirse (rebajar la sobre estimulación)

Los fines de semana libres son un buen momento para practicar el aburrimiento. Los niños de este siglo son niños sobre estimulados, todo lo tienen a un click y no hay que esperar para conseguir nada. Todo esto, mal llevado, puede tener efectos negativos en el futuro.
De acuerdo con los estudios realizados por el grupo de investigación “Neuroplasticidad y Aprendizaje”, de la Universidad de Granada (UGR), coordinados por Milagros Gallo, la sobre estimulación puede afectar al aprendizaje.
El exceso de estímulos genera en los niños -como en los adictos a las drogas- un nivel de “tolerancia”, es decir, llega un momento en el que los estímulos ya no generan la misma satisfacción, por lo que es necesario buscar más.
Como padres, creo que es nuestra misión enseñar a nuestros hijos a aburrirse y a desarrollar así su creatividad.

Tiempo para observar

Cuando imagino una escena relajante, muchas veces me veo tumbada en el césped observando el cielo, sintiendo el aire y oyendo el cantar de unos pájaros. ¿Cuántas veces han estado así tus hijos, contemplando el cielo? Los míos nunca, así que este verano voy a jugar con ellos a ver qué figuras dibujan las nubes en el cielo. Así les enseñaré a contemplar las cosas, sin más.

CONCLUSIONES


Nuevos tiempos, nuevas necesidades. “La inteligencia es la capacidad que tiene el hombre de adaptarse al medio” y si queremos desarrollar bien nuestro papel como padres debemos enseñar a nuestros hijos a adaptarse de la mejor manera. Vivimos en la sociedad del ya, del rápido-rápido, del no esperar, del todo a un click…Todo va demasiado rápido, por eso debemos aprender a parar. Recuerda que nosotros somos modelos de conducta, si no somos capaces de parar, ellos tampoco lo harán.

Como afectan as dificultades na función executiva a un neno

Republicado con autorización de: https://www.educapeques.com
Autoría: María Eugenia Daney


Aunque este tipo de dificultades es difícil de detectar, es importante reconocerlas pues, cuanto antes se detecten, más posibilidades habrá de que el niño (con las terapias acordes) pueda desenvolverse en el ámbito escolar y personal. Veamos qué son las dificultades de la función ejecutiva y como saber si un niño tiene dificultades de la función ejecutiva.


¿Qué son las dificultades de la función ejecutiva?

Las funciones ejecutivas consisten en unas series de habilidades que cada persona tiene y que le ayudan a planificar, recordar cosas, realizar listas de prioridades y tareas, etc. Las dificultades de la función ejecutiva impiden que el niño pueda desenvolverse con soltura tanto en el ámbito escolar como en el aspecto personal puesto que no puede utilizar la memoria como base de su experiencia.

Efectos de las dificultades de la función ejecutiva

Los efectos o consecuencias de las dificultades de la función ejecutiva pueden ser reversibles dependiendo de la temprana detección:

  • Los niños con dificultad de las funciones ejecutivas tendrán inconvenientes o demoras para realizar dos actividades simultáneas que no tengan conexión entre sí. Por ejemplo; escribir un cuento, detenerse unos instantes y regar las plantas; ducharse y cantar una canción; jugar con su imaginación y ayudar a poner la mesa para la cena, etc.
  • Además esta dificultad, debido a que el niño no retiene lo aprehendido anteriormente, le dificulta basarse en la propia experiencia, por lo que, a simple vista, retrasa su aprendizaje.
  • Tampoco son capaces de resolver problemas por su propia cuenta con facilidad.
  • Necesitan que se les arman listas “paso a paso” para que realicen sus tareas o actividades diarias.

Tratamiento para las dificultades de la función ejecutiva

A continuación, enunciaremos cómo tratar las dificultades de la función ejecutiva. Las terapias que se realiza actualmente para las dificultades de la función ejecutiva son las siguientes:

  • Planificación visual de todas las actividades diarias. Incluso se utilizan grillas para dividir las tareas en horas con diferentes colores.
  • Seguir pautas de horarios y establecer metas de cumplimiento hasta que las actividades diarias se hayan podido cumplir a la perfección.
  • Es importante no comenzar con muchas actividades sino más bien ir sumando tareas conforme el niño vaya cumpliendo pequeños logros día tras día.

Logros

Los logros de la terapia deben ser los siguientes:

  • Que el niño consiga analizar y procesar la tarea: ¿Qué se le está pidiendo que haga?
  • ¿Cómo logrará el niño cumplir con lo que se le pide?
  • ¿Cómo se organizará el niño para cumplir con el pedido? Es importante establecer ciertas pautas iniciales y, una vez que el niño comience a resolverlas por su cuenta, se puede dejar a su criterio dicha organización (siempre y cuando esta sea eficiente).
  • Calcular el tiempo que lleva cada tarea y establecer una media (promedio de tiempo demorado).
  • Ajustar los tiempos a fin de que la meta se consiga poco a poco.

Con estas pautas se podrá evaluar su evolución conforme vaya mejorando el tiempo de asimilación, de reacción y ejecución de los pasos mencionados anteriormente.